وی عالم، زاهد، عابد، از بزرگان محدثین و مورد اعتماد شیعه در زمان خود بود. اما مهم‌ترین نشانه عظمت معنوی و مقامات باطنی‌اش، برابری فضیلت زیارت مزارش، با فضیلت زیارت سیّدالشهدا (ع) است و او کسی نیست نیز جز حضرت عبدالعظیم بن عبدالله حسنی (ع) معروف به عبدالعظیم حسنی که از نوادگان امام حسن مجتبی (علیه‌السلام) بوده و با چهار واسطه به ایشان می‌رسد.

او که مزارش، شهر ری را به قبله‌گاه تهران تبدیل کرده و بعد از شهرهای مقدس مشهد و قم، مأمن و پناهی است برای آرامش و توسل و از قضا طبق اسناد تاریخی، سالروز ولادتش نیز به نام امروز سند خورده است.

حال، چگونه راه وی به شهر ری رسید، داستانی دارد شنیدنی. داستانی که داوود میرباقری در سال ۱۳۷۹ برای رواتیش سینما و دانش فیلمسازی‌اش را در طبق اخلاص گذاشت، حوزه هنری انقلاب اسلامی هم شرایط ساختش را فراهم کرد تا کم و کیف این شخصیت والا و چرایی هجرتش به تصویر کشیده شود و حاصل این تلاش، «مسافر ری» شد بر پرده نقره‌ای سینما.

این فیلم، برشی از زندگی عبدالعظیم حسنی (ع)؛ این شاگرد و مرید امام هادی (ع) را روایت می‌کند. وی برای ماموریتی راهی ایران و شهر ری می شود، سفری که به خودی خود بار دراماتیک ویژه‌ای برای روایت در اختیار ندارد، اما میرباقری نه تنها آن را دراماتیک روایت می‌کند بلکه در این بین، به ارادت و اعتقاد مردم ایران به خاندان نبوت اشاره نیز می‌شود و تماشاگر در تعلیق، تعقیب و گریزهای حضرت عبدالعظیم و مأموران خلیفه ی عباسی، قصه را دنبال می‌کند.

نکته دیگر از لایه مفهومی این اثر، (صرف نظر از اینکه در صحنه‌های مختلف فیلم نامی از امام و مراد حضرت عبدالعظیم به میان آمده یا نه) معنویت امام هادی(ع) در سیر روایت است، حضور معنوی‌ای که نقطه عطف آن را می‌توان در پایان بندی فیلم به وضوح دید، به گونه‌ای که وقتی حضرت عبدالعظیم حسنی به ری می رسد با وجود اینکه به محضر امامش مشرف نشده، اما مخاطب احساس می‌کند نوعی شرف حضور معنوی انجام شده است.

در حقیقت، پایان بندی «مسافر ری» را می‌توان از خاص‌ترین سکانس‌های سینمای ایران دانست، چراکه معنویت امامی غریب که دیگر غریب نیست را به تصویر می‌کشد و در امتداد آن، ما مخاطبی را داریم که دوست دارد در جایگاه حضرت عبدالعظیم باشد و چنین حلاوتی رو حس کند.

اما نکته مغفول در این سال‌ها این است که از سال ۱۳۷۹ و بعداز پایان اکران «مسافر ری» و پخش مجموعه ۶ قسمتی از آن در تلویزیون، گویی پرونده پرداختن به این شخصیت والا و تاثیرگذار شیعه در سینما و تلویزیون بسته شد و تا کنون ارگان، نهاد یا هنرمندی دیگری میل و اراده به پرداخت دیگر و روایت جدید از حضرت عبدالعظیم نداشته‌ است و  این رویکرد، علامت سوالی که  درباره اولویت‌ها و چرایی‌های هنری و تصمیمات فرهنگی وجود دارد را پررنگ‌تر می‌کند.